تحمل

بـه عقـب‏ تـر بـرگـرد،

بگـذار خـدا دوبـاره دسـت‏هایـش را بشـوید؛

در آینـه بنگـرد؛

شایـد... تصمیـم دیگـری گـرفت...!

خـداونـدا! 

تـو کـه بـا کلامـی زمیـن و آسـمان را آفـریدی؛ 

بـا کلامـی مـرا جویـباری کـن کـه در خـاک تشنـه فـرو روم!

یـا پـروانه ای کـه ... 

پیـش از طلـوع آفـتاب مـُرده باشـم!!...

♥ ... و من گاهی اوقات مجبورم به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم!!! 

چقدر خیالش آسوده است ... 

چقدر تحمل سکوتش طولانی ست چقدر...!!