عشق یعنی سر سجود و دل سجود...

چـه زیبـاست عبـادتـت در نـامی بــزرگ ... نمـــاز!

آنـگاه کـه از تمـام تعلـقات دنیـوی بـا نـوای الله اکبــر دل می بـُریـم،... و زبـان بـه حمـد و ثنـایـت می گـشاییـم،

امـا بـه راستـی چـه کسـی می تـوانـد در بـرابر ایـن همـه عظـمت قـامـت خـَم نکنـد؟!

آن وقـت اسـت کـه در پیشـگاهـت می شکنـیم... سبـحان ربـی العظیـم و بـحمده!

خــدای مـن!... کسـی را نمـی شنـاسـم کـه پـس از ذکــر تسبیـحت بـه خـاک نیفــتد!

عـاشـقانـت سـر بـه آسـتانـت می سـاینـد .. کـه ای پـروردگـار بلنــد مــرتبـه...

♥ تـو واقـف اسـرار مـن آنـگاه شـوی،

کـز دیده و دل بنده ی آن ماه شـوی!

روزیـت اگــر بـه جـای مــن بنـشاننـد،

از حـالـت شبـهای مـن آگـاه شــوی!