جنازه ام چو ببینی مگو فراق، فراق!

از جـمـادی مُــــردم و نــامـی شــــــدم

وز نـَــما مُـــردم بــه ‌حیـــوان ســـر زدم

مُـــــردم از حیــــــوانــی و آدم شـــــدم

پس چه ترسم؟ کی ز مُردن کم شدم؟

حمـــله ی دیگــــر بمیـــــرم از بـــشــر

تـــا بـــرآرم از مـــلائـــک بــــال و پــــــر

وز ملــک هـم بایـــدم جستــن ز جــو

کــل شــــیء هـــالــک الا "وجــــهــه"

بـــار دیـگــــر از ملـــک پــَـران شــــوم

آنچــه انــدر وهـــم نــایــد آن شــــوم

پـس عـدم گـردم عـدم چـون ارغنــون

گــویـدم : "انــا الیــــه راجعــــون"

مولانا

♥ به روز مـرگ چو تابوت من روان باشـد

گمان مبـر کـه مـرا درد ایـن جهان باشـد

جنـازه‌ام چو ببینـی مـگو: فراق! فــراق!

مــرا وصــال و مـلاقـات آن زمــان باشــد

کدام دانه فرورفت در زمیـن که نـرُست؟

چرا به دانه انسانت این گُمان باشـد؟!